W księżycowym śnie

wciąż widzę i widzę ich twarze

nie umiem nie umiem zapomnieć
cząstką czasu ich żyję
jak wilk stepowy za nimi wyję

w księżycowym śnie w noc ciemną
rozrywa się serce moje na strzępy
znów piekło zaczyna się nade mną

wracają chóralne chłopców zastępy

ten spektakl to nie eureka
to nóż na gardle człowieka
to wielkie podniebne przestrzenie
gdzie giną ludzie a zabijają cienie

świat pełen jest tragicznych ról
za kotarami krew w sercach ból
na twarzach maska i też żałoba
i to mi się nie podoba

jak rosną z piorunem nawałnic
jak w wichry wojny się zbroją
ta sztuka jest wojną moją
bo wciąż mi się śni

ja jestem jej gry świadomy
zabijam w sobie ten gniew
że giną ludzie a grają cienie
i gra z nimi też śmierć

Gloria Sława Kornacka
23.10.2017