Róża

róża to kwiat
albo imię pięknej dziewczyny

różę można położyć na dłoni
albo położyć się przy niej

czerwona róża kwitnie od wody
dziewczyna na pokazie mody

czerwona róża jest synonimem miłości
jasnowłosa jest jej kwiatem urodziwym

gdy miłość opuszcza kwiat on ginie
dziewczyna brak miłości topi w winie

Sztuka nad Odrą: wagina i dziewczyna

Usta czy... wagina? Kontrowersyjny projekt symbolu Ustki Maurycego Gomulickiego /mat.prasowe/.                 

  

o gronostajna społeczności
perlico ośmiornico łasico
nic nie zakłóci tej radości
ona jest we mnie

to o niej żartują mężowie
podziwiając jej wdzięki
jak gwiazdy magicznej
to do niej wzdychają panowie
w kosmicznej przestrzeni nad Wisłą

nie tej zatopionej
w nocnej bieliźnie
lecz odkrytej i nagiej
soczystej jak owoc mango
drapieżnej jak ostra polemika
i krwiożerczej jak modliszka 

 

 

non omnis moriar

 

non omnis moriar, moje dni, moje sny głębokie
kołysane cieniem martwej ciszy, w koszach z wikliny
zapełniałem was przepastnymi tomami żywej historii
dźwiękiem grały tutaj moje żywe słowa
lubiły je dzieci, które uczyłem historii w szkołach
teraz, twoje głuche myśli to ich lutnia, i ich mowa
życie jak skazaniec siada na więziennej pryczy
i wyczekuje przywołania pod topór, brzaskiem o świcie
za oknem lato deszczem płacze, żegna moich bliskich
pamiętam o was, tak długo jak wy pamiętacie

chmury i obłoki miękkich poduszek nieba

wasze tęsknoty niech ukołyszą i uskrzydlą w anioły

ani dla lutni mojej, ani dla sławy, ani dla imienia

imię moje piorunem zgasło lecz będzie jako błyskawica

trwać przez pokolenia w dynastii królów angielskich

w kraju zostawiłem jednego wielkiego dziedzica 

sen nocy i dwa imiona pisane wielką literą

w kolorach biało czerwonych wyrytych w mym sercu

które kwitnie kwiatem róży na mojej mogile pod lasem

Poetów poezje

nie ma dwóch światów identycznych
tak jak nie ma dwóch ludzi tożsamych
każdy człowiek jest inny
nie da się człowieka stypizować
zaszufladkować i jedną miarą zmierzyć

jak podczas musztry wojskowej 

odliczając dziesięć kroków na rozkaz dowódcy

gdy pod butami giną nawet łzy

gdy smutek zabija śmiech

nie ma dwóch wierszy takich samych

i nie ma dwóch poezji takich samych

każda z nich tworzy byty niezależne

każda z nich tworzy światy odrębne
na stykach tajemnic kładących się

cieniem księżyca w zatokach serca

każda z nich to dwie strony medalu

portret i autoportret

autoportret i portret

i nie ma dwóch poetów takich samych

każdy z nich tak jak każdy inny

bierze się z życiem za łby

i każdy z nich jak każdy inny

zagubiony w oceanie czasu

ma chwile słabości, nosi w sobie winy
zmaga się z bliźnimi

lecz każdy z nich inaczej jak każdy inny

inaczej postrzega horyzont
inaczej dotyka jądra prawdy

oddając sztuce jak diabłu duszę
wszystkie najintymniejsze chwile

gdy, wypowiada w poematach wojny

za święte owieczki
które poddają się ciszy błogiego spokoju

rzuca się w wir walki jak żołnierz w boju

strzela wersami

tnie sumienia oprawców wierszami

zasłania ich ofiary pod skrzydłami słów

do szaleństwa uwielbia, kocha, miłuje

jak wariat gloryfikuje

co różni poetę od czytelnika?
ten drugi z wygody lub ze strachu
zapomniał języka w gębie
godząc się na to, że są równi i równiejsi
że jaśnie wielmożni stoją ponad prawem
że wielebny manipuluje wiernymi
że świat dzieli się

na rządzących i poddanych
na silnych i słabych
na dręczonych i dręczących
i tak można do usranej śmierci
te piekła życia odmieniać
wielbić je lub olewać

Triolet de France

Tak już nigdy nie powiem żyje jak Bataclan i Stade de France
Ich dole i niedole przerwała ciemność i krwawe żądze zemsty
Ich serce nie ożyje, wiatr z rozpaczy wyje, kirem zachodzi słońce
Na liściach aloesu martwe łez krople Bataclan i Stade de France
Ich korona cierniowa, ich droga krzyżowa na cmentarzach de France
To odwet: za gwałt, za pogwałcenie praw, ojczystej ziemi gwałt ognisty
Tak już nigdy nie powiem żyje jak Bataclan i Stade de France
Ich życie niewinne przerwała ciemność i krwawe żądze zemsty

Za Polskę wolną (triolet)

Za Polskę wolną, nie kwiaty i wianki.

Komornik z gwiazdą: na dzbanki i ścianki.

Krótki urlop i run na banki.
Za Polskę wolną, nie kwiaty i wianki.
Lecz życie pod mostem bez sielanki
Głód i rozpacz, zimne noce i ranki
Za Polskę wolną, nie kwiaty i wianki.
Komornik i wyrok: na dzbanki i ścianki.

Światy

We mnie, w świecie grób dwa słowa

umiem trzecie.

K. Norwid

Co wieczór niebo gwiazd odbija się w ciemnym lustrze nocy. Co wieczór komety ogonami rozpylają pył tworząc obraz apokalipsy. Gwiazdy wirują, bledną, gasną i spadają na ziemię.

O północy ulicą wola jedzie kondukt żałobny.

Ludzie ubrani w czarny płaszcz gotowią się do pożegnania.

Na przystankach robią znak krzyża, jakby przeganiali diabła.

Ze świateł latarni wyłania się wszechświat i rozpryskuje się

kawałkami witraży budując ołtarz przestworzy. Chór aniołów porywa wiatr i anielską pieśń niesie. Oczom nie wierzę. Jak łatwo po wąskim wietrze przejść na drugą stronę niewidzialną kładką.

Polska

polityką wszyscy
chętnie się zajmują
pałac jej chyba zbudują
gdy o ekonomię chodzi
na psy schodzi
                              [jak kraj nasz]
bo mało kogo ona obchodzi

Powietrze pachnie macierzanką

powietrze pachnie macierzanką

idę za nim, jak dawniej za tobą

pusta droga, znikąd ciepłego słowa

boli mnie głowa

twoja gdzieś w świecie cieni
osnuta snem o jesieni
wspominasz nasz czas na ziemi
tęsknisz?

czy zgasła tęsknota twoja
jak świeczka na twoim grobie
szybko i bezgłośnie
odymiając moją twarz żałośnie

żal mój muszę dzielnie znieść

to wiem -

jeszcze miesiąc, może rok

może zawsze

wiatr szumnie powiewa

zatacza się od prawa do lewa

jakby pijany był-

płynie wieczór księżyc i łzy

Szukam Cię

 

niepewny jutra błądzę myślami

po niebie

nad nimi czarne wiszą chmury

w nich smutek się kołysze

niepewny jutra wciąż szukam

szczęśliwego czasu

który bawił się moim szczęściem

aż zgubił je z czasem

niepewny jutra szukam znaków

na bladym niebie

od ciebie

i pewności, która odeszła z tobą

śniłaś mi się ostatniej nocy

uśmiechałaś się do mnie

róża roniła łzy ze szczęścia

a jej liście drżały z miłości

niepewny jutra chodzę ulicami

wkoło jest pełno fajnych dziewczyn

one uśmiechają się tak jak ty

ale to nie jest uśmiech twój

niepewny jutra szukam cię
by, tak jak za dawnych czasów
dotknąć pełni księżyca, by żyć
pełnią życia, może jutro albo dziś

Owczy pęd

rumak władzy galopuje

ludzkie nerwy mocno psuje

po koronę śmiało sięga

a po polsku tylko gęga

pustosłowia potok płynie

wiara ludzi szybko minie

miałeś chamie władzy smak

z gospodarki został wrak

pęd do władzy nader śmiały

tylko rozum taki mały

autor Sława Kornacka