Poetów poezje

nie ma dwóch światów identycznych
tak jak nie ma dwóch ludzi tożsamych
każdy człowiek jest inny
nie da się człowieka stypizować
zaszufladkować i jedną miarą zmierzyć

jak podczas musztry wojskowej 

odliczając dziesięć kroków na rozkaz dowódcy

gdy pod butami giną nawet łzy

gdy smutek zabija śmiech

nie ma dwóch wierszy takich samych

i nie ma dwóch poezji takich samych

każda z nich tworzy byty niezależne

każda z nich tworzy światy odrębne
na stykach tajemnic kładących się

cieniem księżyca w zatokach serca

każda z nich to dwie strony medalu

portret i autoportret

autoportret i portret

i nie ma dwóch poetów takich samych

każdy z nich tak jak każdy inny

bierze się z życiem za łby

i każdy z nich jak każdy inny

zagubiony w oceanie czasu

ma chwile słabości, nosi w sobie winy
zmaga się z bliźnimi

lecz każdy z nich inaczej jak każdy inny

inaczej postrzega horyzont
inaczej dotyka jądra prawdy

oddając sztuce jak diabłu duszę
wszystkie najintymniejsze chwile

gdy, wypowiada w poematach wojny

za święte owieczki
które poddają się ciszy błogiego spokoju

rzuca się w wir walki jak żołnierz w boju

strzela wersami

tnie sumienia oprawców wierszami

zasłania ich ofiary pod skrzydłami słów

do szaleństwa uwielbia, kocha, miłuje

jak wariat gloryfikuje

co różni poetę od czytelnika?
ten drugi z wygody lub ze strachu
zapomniał języka w gębie
godząc się na to, że są równi i równiejsi
że jaśnie wielmożni stoją ponad prawem
że wielebny manipuluje wiernymi
że świat dzieli się

na rządzących i poddanych
na silnych i słabych
na dręczonych i dręczących
i tak można do usranej śmierci
te piekła życia odmieniać
wielbić je lub olewać