non omnis moriar

 

non omnis moriar, moje dni, moje sny głębokie
kołysane cieniem martwej ciszy, w koszach z wikliny
zapełniałem was przepastnymi tomami żywej historii
dźwiękiem grały tutaj moje żywe słowa
lubiły je dzieci, które uczyłem historii w szkołach
teraz, twoje głuche myśli to ich lutnia, i ich mowa
życie jak skazaniec siada na więziennej pryczy
i wyczekuje przywołania pod topór, brzaskiem o świcie
za oknem lato deszczem płacze, żegna moich bliskich
pamiętam o was, tak długo jak wy pamiętacie

chmury i obłoki miękkich poduszek nieba

wasze tęsknoty niech ukołyszą i uskrzydlą w anioły

ani dla lutni mojej, ani dla sławy, ani dla imienia

imię moje piorunem zgasło lecz będzie jako błyskawica

trwać przez pokolenia w dynastii królów angielskich

w kraju zostawiłem jednego wielkiego dziedzica 

sen nocy i dwa imiona pisane wielką literą

w kolorach biało czerwonych wyrytych w mym sercu

które kwitnie kwiatem róży na mojej mogile pod lasem