Na Krakowskim, drzewa płaczą

na Krakowskim drzewa płaczą
tacy młodzi, w pełni życia
a śmierć, w nich nagle godzi
dziewięćdziesiąt sześć grobów
usłanych różami
ich nie ma już z nami
 

dookoła bezmiar szarf czerwono białych
w oczach ogień i las

to już koniec, koniec marzeń
ich serca już nie biją
oni, już nie żyją
puls odmierza tysiąc uderzeń
złamana brzoza, linia lotu, szelest mgieł
żal przeplata się z zamyśleniem 

Gloria S.Korn-Acka