Usiadłam nad brzegiem rzeki... i płakałam

tak bym chciała przytulać Cię we śnie

być Twoją poduszką na której głowę kładziesz

wczoraj usiadłam nad brzegiem rzeki... i płakałam

tak bardzo tulić Cię do siebie chciałam

dlaczego milczysz i nie mówisz nic

czy dlatego, że niebo to wielki pic?

czas robi z naszych ciał nawóz, mieli na mąkę

wiatr wysiewa je jak zboże na łąkę

ból kołem łamie żebra

pod każdym z nich żelazna belka

czyż można w niebo wierzyć, gdy wokół piekło bije?

lecz nic mnie nie pokona, nie złamie
bo moja miłość jest wielka

wiem, że nie należę do Nieba

więc wielkiej siły na Ziemi mi trzeba

by trwać w nadziei, że kiedyś jednak spotkam Cię

bo czyż można żyć bez wiary?

20.08.2019