„w niełasce u fortuny, wzgardzony przez ludzi”
Wiliam Szekspir
okradziona z marzeń, w niełasce Koła Fortuny
gdy w samotności płaczę, że światem rządzi pycha
gdy nerwy moje napinam do granic jak struny
gdy złorzeczę na życie, że dola moja licha
gdy zazdroszczę bliźnim: tego, że aż tylu
szczęściem i zdrowiem tryska
innym – ich złotych myśli i głębi stylu
gdy pomstuję na Boga, żem nie Czartoryska
gdy złorzeczę sobie, dźwigając jarzmo trosk u szyi
dość pomyśleć o tobie, by przepadła zgryzota
jako i ty mi przepadłeś
wracam duszą ponad ziemię
pod niebieskie wrota
wypatrując znaku niebiańskiego
unoszę ręce do góry
i czekam aż zakwitną kwiaty koloru rajskiego
gdzie spotkam Ciebie i... runą mury
gdy w samotności płaczę, że światem rządzi pycha
gdy nerwy moje napinam do granic jak struny
gdy złorzeczę na życie, że dola moja licha
gdy zazdroszczę bliźnim: tego, że aż tylu
szczęściem i zdrowiem tryska
innym – ich złotych myśli i głębi stylu
gdy pomstuję na Boga, żem nie Czartoryska
gdy złorzeczę sobie, dźwigając jarzmo trosk u szyi
dość pomyśleć o tobie, by przepadła zgryzota
jako i ty mi przepadłeś
wracam duszą ponad ziemię
pod niebieskie wrota
wypatrując znaku niebiańskiego
unoszę ręce do góry
i czekam aż zakwitną kwiaty koloru rajskiego
gdzie spotkam Ciebie i... runą mury
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz